Werkt jouw bedrijf met buitenlandse werknemers of flexwerkers? Dan kun je gebruik maken van verschillende regelingen die het werken in Nederland aantrekkelijker maken voor international arbeidskrachten. De twee bekendste zijn de ET-regeling (Extrateritoriale Kosten-regeling) en de 30%-regeling. Hoewel beide regelingen zijn ontworpen om extra kosten voor buitenlandse werknemers te verlichten, verschillen ze in hun toepassing en voordelen. In dit artikel lees je over de verschillen en hoe je deze regelingen kunt gebruiken.

Wat is de ET-regeling?

De ET-regeling is bedoeld om werknemers die tijdelijk in Nederland werken te compenseren voor de extra kosten die ze hier maken. Dit kunnen kosten zijn zoals huisvesting, levensonderhoud en reiskosten. Als werkgever kun je deze kosten belastingvrij vergoeden, wat zorgt voor een hoger netto inkomen voor je werknemers, zonder dat het totale loonkostenplaatje toeneemt.

Voorwaarden

Om in aanmerking te komen voor de ET-regeling moeten de vergoedingen betrekking hebben op de daadwerkelijke extra kosten die de werknemer maakt. Deze kosten moeten goed gedocumenteerd en onderbouwd zijn. De regeling is met name relevant voor tijdelijke werknemers en flexwerkers die voor een korte periode in Nederland verblijven.

Wat is de 30%-regeling?

De 30%-regeling is specifiek ontworpen voor werknemers die door hun werkgever vanuit het buitenland naar Nederland worden gehaald en die over specifieke deskundigheid beschikken die schaars is op de Nederlandse arbeidsmarkt. De regeling stelt je als werkgever in staat om 30% van het brutosalaris van je werknemer belastingvrij uit te keren als vergoeding voor extraterritoriale kosten. Dit betekent dat de werknemer slechts over 70% van zijn of haar inkomen belasting betaalt, wat resulteert in een aanzienlijk hoger netto salaris.

Voorwaarden

Om in aanmerking te komen voor de 30%-regeling moeten zowel de werkgever als de werknemer aan bepaalde voorwaarden voldoen:

• Specifieke deskundigheid: De werknemer moet beschikken over specifieke deskundigheid die schaars is op de Nederlandse arbeidsmarkt.
• Woonplaats buiten Nederland: De werknemer moet in de 24 maanden voorafgaand aan de tewerkstelling in Nederland meer dan 16 van deze maanden op een afstand van meer dan 150 kilometer van de Nederlandse grens hebben gewoond.
• Werkgeverseisen: De werkgever moet in Nederland belastingplichtig zijn en de 30%-regeling schriftelijk aanvragen bij de Belastingdienst.

Veelgemaakte fouten bij de 30%-regeling

• Niet voldoen aan de 150-kilometer eis: Zorg ervoor dat de werknemer in de afgelopen 24 maanden meer dan 16 maanden buiten een straal van 150 kilometer van de Nederlandse grens heeft gewoond.
• Onjuiste documentatie: Voor een succesvolle aanvraag is het essentieel om volledige en correcte documentatie te overleggen.
• Te late aanvraag: De 30%-regeling moet tijdig worden aangevraagd, idealiter zo snel mogelijk na de start van de tewerkstelling.

Duur van de 30%-regeling

De 30%-regeling kan maximaal vijf jaar worden toegepast. Als de werknemer echter al eerder gebruik heeft gemaakt van de regeling of al in Nederland heeft gewerkt, kan deze periode worden verkort.

Belang voor werkgevers

Voor werkgevers biedt de 30%-regeling een concurrentievoordeel bij het aantrekken van internationaal talent. Door deze regeling kunnen bedrijven hooggekwalificeerde werknemers uit het buitenland een aantrekkelijker nettoloon aanbieden zonder dat de brutoloonkosten aanzienlijk stijgen. Dit maakt het makkelijker om specialistische functies te vervullen die moeilijk lokaal in te vullen zijn.

Conclusie

Zowel de ET-regeling als de 30%-regeling bieden aanzienlijke voordelen voor buitenlandse werknemers en hun werkgevers in Nederland, maar ze zijn bedoeld voor verschillende doelgroepen en situaties. De 30%-regeling is bijzonder aantrekkelijk voor hooggekwalificeerde werknemers (vaak expats genoemd) die vanuit het buitenland naar Nederland komen, terwijl de ET-regeling breder toepasbaar is en vooral gunstig is voor tijdelijke krachten.